Epilepsie

Een aanval bestaat meestal uit 3 fasen, maar het kan verschillen per hond en per aanval:

De aura of voortekenen van de aanval
Onrust, aandacht vragen, neiging tot verstoppen, speekselen, rare blik in de ogen. De hond is anders dan normaal. Deze fase kan enkele minuten tot enkele dagen duren.

De ictus of echte aanval
Vermindering of verlies van het bewustzijn, omvallen, krampverschijnselen, heftig speekselen, spontaan urine en/of ontlasting laten lopen, fietsbewegingen, grote pupillen. Deze fase duurt meestal enkele minuten en kan gepaard gaan met één of meerdere van bovengenoemde symptomen.

De post-ictale fase of herstelfase
Van slag zijn, blind lijken, vertraagd reactievermogen, moeilijk lopen, aandacht vragen.

Naast deze beschreven algemene vorm, komen ook andere vormen voor, zoals kortdurende aanvallen met schokkende bewegingen van de kop, aanvallen waarbij de hond overdreven actief is of wild rond rent.

Epilepsie is in principe geen levensbedreigende situatie en uw hond kan daar heel oud mee worden. Het is wel belangrijk dat u als eigenaar weet dat twee bijzondere vormen van epilepsie wel levensbedreigend zijn en met spoed behandeld moeten worden:

Clustering: een serie aanvallen op één dag, waarbij de hond niet echt bijkomt tussen de aanvallen.

Status epilepticus: een aanval die langer dan enkele minuten aanhoudt (een kwartier of nog langer).

De diagnose wordt gesteld vanuit de anamnese, het lichamelijk onderzoek en het uitsluiten van andere oorzaken (o.a. een bloedonderzoek en eventueel een CT- of MRI-scan van de kop).

Blijf vooral rustig. Over het algemeen duurt een aanval hooguit een paar minuten en komt het dier er vanzelf uit. Het beste kunt u de patiënt met rust laten en zorgen dat ze zichzelf niet kunnen verwonden. Houdt de aanval 10 minuten of langer aan of ontstaan er telkens nieuwe toevallen, dan moet een dierenarts geraadpleegd worden. De dierenarts kan dan met bepaalde medicijnen de toeval(len) proberen te stoppen.

Epilepsie kan over het algemeen goed worden behandeld met medicijnen. Middelen die gebruikt worden zijn Valium, Fenobarbital en Kaliumbromide. Afhankelijk van het effect van behandelingkan nader onderzoek nodig zijn. Er bestaan grote verschillen in effectieve doseringen tussen verschillende patiënten. Een behandeling wordt meestal gestart, op basis van ras en intensiteit van de toevallen. Krijgt een hond of kat hooguit drie keer per jaar een toeval die een paar minuten aanhoudt, dan is een behandeling hiervan niet noodzakelijk. De levenslange medicatie is in deze gevallen is dan vaak belastender voor het dier dan een paar korte toevallen per jaar. Zelfs met medicatie lukt het niet altijd om een hond of kat helemaal epilepsie-vrij te krijgen, maar de frequentie, ernst en duur van de toevallen zal meestal wel duidelijk verminderd worden. De levensverwachting van een patiënt met epilepsie is goed te noemen.